"Roztopy" - Jędrzej Pasierski

RECENZJA
14\2019
Jędrzej Pasierski   – „Roztopy” II część serii z komisarz Niną Warwiłow
Wydawnictwo: Czarne
Liczba stron: 336
Premiera:  01.2019 r.

„Roztopy” to druga część cyklu z  Niną Warwiłow, w której komisarz usilnie  rozwiązuje zagadkę zaginięcia Joanny Pascho. Po dłuższej przerwie zawodowej, Nina  z nadludzką determinacją i na własną rękę zaczyna śledztwo,  stawiając na szali własną karierę i skomplikowane już dostatecznie życie osobiste. 

Joanna Pascho – dermatolog, przeprowadza się z miasta na prowincję do Bukowców (położonych w Beskidzie Niskim), gdzie zakłada prywatny gabinet. O ile przeniesienie firmy z miasta na wieś okazuje się trafionym pomysłem, a grono pacjentów zaczyna się poszerzać; tak  życie osobiste obfituje w coraz większy niepokój – tajemniczy człowiek pod lasem zakrada się coraz bliżej jej domu. Joanna zgłasza ten fakt na policję, jednak zostaje „odprawiona z kwitkiem”. Wkrótce słuch o kobiecie ginie… Kiedy przychodzą roztopy, w lesie zostaje znalezione ciało mężczyzny. Jaki  związek ma z zaginięciem lekarki? 

Nina Warwiłow po zaginięciu przyjaciółki przyjeżdża na wieś. Nieświadomie zamieszkuje pokój, w którym dwa miesiące wcześniej pomieszkiwała Joanna – podczas gdy kupiony przez nią dom był remontowany. Chce ją odnaleźć, ponieważ po ich ostatniej rozmowie kontakt urwał się w dość zaskakujący sposób, a niepokój w głosie przyjaciółki podczas wzmianki  o prześladującym ją obserwatorze – teraz nabrał alarmistycznego znaczenia.

Oprócz rozwikłania już wystarczająco zagmatwanej zagadki zaginięcia Joanny Pascho, dowiadujemy się jak potoczyły się dalsze losy komisarz Niny Warwiłow i jak poradziła sobie z odnalezieniem się w nowej rzeczywistości. Wszystko po to, żeby na ostatnich kartach powieści życie potoczyło się  nowym torem.

Ślady prowadzą przez krętą drogę sprzed 20 lat, wiążą się z tragicznym wypadkiem samochodowym, kalectwem młodego człowieka, załamaniem psychicznym, rządzą pieniądza, a także pozorami które mylą. Postacie mają bardzo mocno zarysowane portrety psychologiczne, a to jedna z cech, która najbardziej ujmuje mnie w kryminałach. Opowieść tak bardzo mnie zafascynowała, że czułam nieodpartą potrzebę skończenia powieści – natychmiast, byle jak najszybciej poznać miażdżące zakończenie.

Za możliwość przeczytania książki dziękuję