Sierota z Warszawy – Kelly Rimmer

 

RECENZJA

 79\2021

Sierota z Warszawy – Kelly Rimmer

Wydawnictwo: Znak horyzont
Liczba stron: 410
Premiera: 10.11.2021 r. 

Wojna nie jest dla dzieci, wojna nie jest dla nikogo. Wojna odbiera marzenia, godność i życie. Wszystkie plany schodzą na dalszy tor, a cały wysiłek skupiony zostaje w kierunku przetrwania. Kiedy dziecko traci najbliższych, cały świat przewraca się do góry nogami, a ciepło domowego ogniska bezpowrotnie utracone, musi odnaleźć się w nowej rzeczywistości – przecież i tak już mocno zszarganej i pozbawionej bezpieczeństwa. Bezsilność i ból samotności nie pomagają w ponoszeniu się po stracie, jednak młodzi bohaterowie powieści Sierota z Warszawy, mają w sobie niezwykłą siłę i ducha walki, który nie pozwalana na to, by myśl o poddaniu się przerodziła się w czyn.

Akcja książki rozpoczyna się wiosną 1942 roku i prowadzona jest z perspektywy naprzemiennej narracji czternastoletniej Emilii i szesnastoletniego Romana. W obliczu wojny, gdy hierarchia potrzeb ulega przeistoczeniu, życie z dnia na dzień staje się coraz trudniejsze, nasi bohaterowie dźwigają na swoich barkach więcej obowiązków niż niejeden dorosły. Ich poświęcenie i odwaga, której nikt nie oczekuje (przecież są jeszcze dziećmi), ratuje życie niewinnych istot. Życie w warszawskim getcie i tląca się nieprzerwalnie nadzieja, pomimo pogarszających się stale warunków życia i coraz trudniejszym zdobywaniu jedzenia, uświadamia – jak mocno Ci ludzie pragnęli żyć! Jak mocno, do ostatnich sił walczyli o to, by mogli przetrwać. Nie wierzyli w okrucieństwo nazistów i nie dopuszczali do siebie faktu o masowych likwidacjach Żydów. Autorka z zadziwiającą wrażliwością pokazała jak szalenie trudną decyzją jest zaufanie i oddanie swojego dziecka w ręce obcych ludzi, by miało szansę przeżyć. Świadomość prawdopodobnie ostatnich spojrzeń na dziecko, uścisków i jego zapamiętania – trwale zapisała się w moim czytelniczym sercu i nie sposób mi wyobrazić sobie, co przeżywali jego rodzice. 

 

Sierota z Warszawy to wstrząsająca opowieść o poświęceniu, samotności i bohaterstwie.  Historia Emilii i Romana uświadamia, że nierzadko przypadkowa pomocna dłoń obcych ludzi może tak wiele w naszym życiu zmienić, może nas ocalić. Nawet kiedy jesteśmy pozbawieni sensu życia, siła przetrwania i świadomość, że komuś zależy na naszej obecności, łagodzi ból poranionego serca.

Za egzemplarz do recenzji dziękuję Wydawnictwu Znak.